เรื่องเล่าผี จักรยานคุณปู่

เรื่องการเจอผีของผมนี้เพิ่งเกิดขึ้นกับผมเมื่อไม่นานมานี้เองครับ มันเกิดตอนที่ผมกับครอบครัวกลับไปงานทำบุญครบร้อยวันคุณปู่ (ตายครบ100วัน)ที่ต่างจังหวัด คุณปู่ผมเป็นคนที่แข็งแรงมากๆ ตอนที่คุณปูเสียแกอายุ 72 ครับ ตอนที่แกเสียก็ไม่ได้มีอาการเจ็บไข้ได้ป่วยอะไร แกหลับไปเฉยๆไม่ตื่นเท่านั้นเอง

คุณปู่แกเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งของของแก แกจะมีของรักอยู่ชิ้นหนึ่งซึ่งแกจะห่วงมากเป็นพิเศษ นั้นคือจักรยาน ที่ทุกคนต่างรู้ดีว่าอย่าได้แตะ เพราะหากใครที่เอาจักรยานของแกมาขี่ แกจะโมโหและและด่าแบบข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียว หลังจากปู่ตายไป รถจักรยานของคุณปู่ก็ยังคนจอดอยู่ที่เดิมไม่มีใครไปยุ่ง

และเรื่องมันก็มาเกิดในคืนก่อนวันครบรอบร้อยวันคุณปู่ คืนนั้นที่บ้านต่างเตรียมงาน เตรียมทำกับข้าวเพื่อทำบุญในตอนเช้า ญาติๆต่างมาช่วยงานกันเตรียมของ และบังเอิญน้ำตาลที่จะต้มน้ำหวานเกิดไม่พอ แม่ผมเลยให้ผมไปซื้อที่ร้านค้าหน้าปากซอย ซึ่งก็อยู่ห่างจากบ้านผมประมาณ 700 เมตร ปกติผมจะเดินออกไปซื้อ แต่ตอนนี้เป็นเวลาหัวค่ำเริ่มมืดแล้ว และทางในซอยบ้านปู่ผมจะมีต้นไม้ครึ้มตลอดทางไม่มีไฟข้างทาง ในกลางคืนจึงมืดมาก เมื่อผมเดินออกมาที่หน้าบ้านเห็นจักรยานของคุณปู่จอดอยู่ ใจหนึ่งผมก็ไม่กล้าไปเอามาขี่เพราะรู้ว่าคุณปู่แกหวงมาก แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าคุณปู่แกเสียไปนานแล้วคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง บวกกับผมขี้เกียจเดินด้วย ผมจึงไปเอาจักรยานของคุณปูปั่นเพื่อไปซื้อของ
ระหว่างทางที่ผมปั่นจักรยานไปแสงก็เริ่มน้อยลงเพราะใกล้จะค่ำมากแล้ว ผมจึงรีบไป พอไปถึงร้านค้าหน้าปากซอย เมื่อผมซื้อของเสร็จก็รีบปั่นจักรยานกลับบ้าน แต่คราวนี้ผมรู้สึกว่าท้ายจักรยานเริ่มมีอะไรหนักๆ ผมเริ่มปั่นไม่ค่อยไป และรู้สึกเหนื่อย ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมาก สองข้างทางก็มืดมีต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมดทำให้บรรยากาศดูหน้ากลัวขึ้นไปอีก

ผมพยายามออกแรงปั่น แต่เหมือนท้ายจักรยานจะหนักขึ้นเรื่อยๆ และอยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีมือใครบางคนมาแตะที่หลังของผม ผมหยุดปั่นจักรยานโดยอัตโนมัติเพราะขามันแข็ง ผมค่อยๆหันหลังไปมองข้างหลังที่ท้ายจักรยานอย่างช้าๆ ในใจก็นึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก และสิ่งที่ผมเห็นตอนนั้นคือ หน้าของปู่ที่กำลังจ้องมองมาที่หน้าผมอยู่ ผมขอสารภาพตามตรงในตอนนั้นผมกรีดร้องสุดเสียง โดยไม่เหลือความเป็นผู้ชายเลยก็ว่าได้ จากที่ขาแข็งๆเหนื่อยๆกับการปั่นจักรยาน ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน ผมทิ้งจักรยานแล้ววิ่งหน้าตั้ง โดยไม่หันกลับไปมองคุณปู่อีกเลย ผมวิ่งร้องกรี๊ดมาจนถึงบ้าน ทุกคนที่บ้านพากันตกใจอย่างมาก

ในตอนที่ผมเล่าให้ทุกคนฟัง สติของผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พูดไปร้องไห้ไป เพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลยนี้เป็นครั้งแรกของชีวิตผมจริงๆที่เจอผีแบบจะจะ จนคุณย่าต้องไปเอาสายสิญจน์มาผูกข้อมือเพื่อเรียกขวัญให้ผม มันก็ทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แต่ผมก็ยังไม่หายกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

คืนนั้นผมไม่กล้านอนคนเดียว ผมต้องมานอนกับพ่อและแม่ ตอนรุ้งเช้าพ่อของผมก็ตามไปเอาจักรยานคุณปู่กลับมาเก็บไว้ที่เดิม และตอนที่พระมาสวดทำบุญร้อยวันให้ปู่ พ่อก็ได้เอาจักรยานมารดน้ำมนต์ด้วย และขอให้ปู่ไปสู่สุขคติ อย่ามีห่วง อย่ายึดติดอีกเลย

หลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับจักรยานของคุณปู่อีกเลย และก็ไม่มีใครเคยเห็นคุณปู่อีกเช่นกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพ่อของผมทำบุญไปให้ หรือเพราะคุณย่าขู่ว่าถ้าทำให้ลูกหลานกลัวอีกจะเผาจักรยานของคุณปู่ทิ้ง เพราะท่านโกรธคุณปู่ที่ห่วงของไม่เข้าเรื่อง ตายแล้วยังทำลูกหลานเสียขวัญ

เรื่องนี้ก็เป็นประสบการณ์เจอผีครั้งแรกที่ผมไม่เคยลืม ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณปู่จึงมาหลอกผม คุณพ่อบอกผมว่าให้ผมคิดในแง่ดีว่าคุณปู่ท่านคิดถึงลูกหลาน คงไม่ได้อยากทำให้ลูกหลานกลัวหรอก